172 منی دپ تئیی هبرا بنازێنات، که تئیی سجّهێن رهبند په اَدل اَنت.
ما زانێن که شَریَت روهی چیزّے، بله من نَپسانی مردمے آن که گُلامێئے پئیما گناهئے کِرّا بها بوتگان.
گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت.
پهرێزکارئے دپ هکمت تالانَ کنت و زبانی اَدل.
تئیی اَدل دائمی و تئیی شَریَت راست اِنت.
آ پرمان که تئو داتگاَنت په اَدل اَنت، سرجمیا پُراِهتبار.
تئیی سجّهێن پرمان پُراِهتبار اَنت، منا کُمَک کن که مردم منا مُپت و ناهَکّا آزارَ دئینت.
من چه تئیی دپا در آتکگێن سجّهێن هُکمان دپِ وتَ گوَشان.
بادشاهانی دێما تئیی پرمانانی هبرا کنان و پَشَل و شرمندگَ نبان.
اِشان چه آیانی چُکّ و نُماسگان چێرَ ندئیێن، گۆن آیۆکێن نسلا هُداوندئے پُرشئوکتێن کارانی کِسّها کارێن، هُداوندئے زۆر و توانئے کِسّها کارێن و آییئے کرتگێن اَجَبێن مۆجزهانی کِسّها.
تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.