162 من تئیی هبرئے سرا شادهیَ کنان هما مردمئے پئیما که پُلِتَگێن مالے بِرَسیتی.
چه تئیی دپا در آتکگێن شَریَت په من چه هزاران تِلاه و نُگرها شرتر اِنت.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان که چه مزنێن گنجێا.