158 بێوَپایانی نێمگا چاران و منا چه اِشان نپرتَ بیت، که تئیی رهبندانی رَندگیریا نکننت.
او هُداوند! من چه آیان سَک بێزار آن که چه تئو نپرتَ کننت و چه آیان وتا دورَ داران که تئیی هلاپا جاهَ جننت.
بدکارانی سئوَبا هِژمناکَ بان، همایانی سئوَبا که تئیی شَریَتِش یله داتگ.
چه منی چمّان اَرسئے کئورَ تچنت که تئیی شَریَتئے رَندگیری کنگَ نبیت.
ایسّایا په زَهر چارتنت، چێا که چه آیانی سِنگدلیا سکّ پَدَرد بوت. گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا دست شهار دات و دستی وشّ و دْراه بوت.