152 من سکّ دێر اِنت زانتگ، تئو وتی پرمان برجم داشتگاَنت که اَبدی ببنت.
زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.
تئیی سجّهێن هبر راست اَنت و تئیی سجّهێن آدلێن هُکم اَبدمان.
تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت، منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.