15 تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان و تئیی راهانَ چاران.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
بله آ که وتی چمّان دێم په تمان و کاملێن شَریَت، بزان ”آزاتیئے شَریَتا“ تَرّێنیت و آییئے سرا مُهرَ اۆشتیت، شمۆشکارێن اِشکنۆکے نهاِنت، مَنّۆکێن کار کنۆکے. آ وتی کار و کِردا بَهتاورَ بیت.
منی چمّ شپئے سجّهێن پاسان پَچ اَنت که تئیی هبرئے سرا پِگر کرت بکنان.
تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
گُروناکێن مردم سرجَهل و پَشل باتنت که وتسرا منی باپُشتا درۆگِش بستگ، بله من تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان.
من په تئیی هُکمانی زورگا وتی دست شهار داتگاَنت که منا دۆست اَنت و تئیی پرمانانی سرا پِگرَ کنان.
من وتی دپا پچَ کنان، تُنّیگ آن و په تئیی هُکمان زهیریگ.
منا مُهر بدار که بِرَکّان، مُدام تئیی هُکمانی زِگرا کنان.
هرچُنت که هاکم هۆرَ نِندنت و منی هلاپا پندلَ سازنت، بله تئیی هزمتکار، تئیی هُکمانی سرا پِگرَ کنت.
گڑا آ وهدا که تئیی سجّهێن هُکمانی نێمگا چاران، شرمسارَ نبان.
بێگاهێا، اِساک ڈگارئے سرا گَردگا اَت و هئیالانی تها اَت. چمّی چست کرتنت و دیستی که لهتێن اُشتر پێداک اِنت.
منا چه وتی تالیم دئیۆکان گێشتر زانت هست چێا که تئیی پرمانانی پِگرا آن.