140 تئیی هبر پاک و پَلگار اَنت و تئیی هزمتکارا دۆست اَنت.
هُداوندئے رهبند راست اَنت و دلا شادانَ کننت. هُداوندئے پرمان پاک اَنت و چمّان رُژناگَ کننت.
هُداوندئے هبر اَسیل و بےائیب اَنت، نُگرَهئے پئیما که چه کورها در آتکگ و هپت رندا پاک و سَلّه کنگ بوتگ.
چێا که پێشگۆیی چه انسانئے اِراده و واهگا ڈنّ اِنت، پاکێن روه مردمانی دلا نِشتگ تان چه هُدائے نێمگا هبر بکننت.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت.
نون که هُداوندئے نێکی و مهربانیئے تامۆ چَشتگ، نۆک پێدا بوتگێن نُنُّکانی پئیما په پاک و روهانیێن شیرا شدیگ ببێت تانکه چه همِشیا دێم په وتی رَکّگا رُدان ببێت.
تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
هئو! هُدائے راه تمان و کاملێن راهے، هُدائے هبر بےائیب اَنت، په هرکَسا که آییئے گوَرا پناهَ زوریت، اِسپرے.
اگن هما کارانَ کنان که کنگِشَ نلۆٹان، گڑا مَنّان که شَریَت شَرّ اِنت.
او هُداوند! تئو اِشان نگهپانیَ کنئے، تئو اے دابێن مردمانی نیاما اِشانی پُشت و پناهَ بئے.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.