13 من چه تئیی دپا در آتکگێن سجّهێن هُکمان دپِ وتَ گوَشان.
پهرێزکارئے دپ هکمت تالانَ کنت و زبانی اَدل.
او چُکّان! بیاێت و چه من بِشکنێت، من شمارا سَبکَ دئیان که هُداوندا چۆن بمَنّێت.
بله ما چه وتی دیستگێن و اِشکتگێنانی پَدّر و درشان کنگا وتا داشتَ نکنێن.“
او سْیَهمارزادگان! شما که وت سِلّ و رَدکار اێت، چۆن شَرّێن هبر کرتَ کنێت؟ چێا که هرچے مردمئے دلا ببیت، هما چه آییئے دپا درَ کئیت.
منی دپ تئیی هبرا بنازێنات، که تئیی سجّهێن رهبند په اَدل اَنت.
بادشاهانی دێما تئیی پرمانانی هبرا کنان و پَشَل و شرمندگَ نبان.
منَ نمِران، زندگَ مانان و هُداوندئے کرتگێن کارانی جارا جنان.
هما هبران که من گۆن شما شپئے تهاریا گوَشان، شما آ هبران رۆچئے رُژناییا بگوَشێت، هما هبر که هَلوتا شمئے گۆشان گوَشگَ بنت، آ هبران لۆگ و بانانی سرا بگوَشێت و جار جنێت.
آییئے پرمان مُدام منی چمّانی دێما بوتگاَنت و آییئے هُکم چه وت دور نداشتگاَنت.