128 تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
چه تئیی رهبندان منا زانت و سرپدیَ رسیت، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
گڑا آ وهدا که تئیی سجّهێن هُکمانی نێمگا چاران، شرمسارَ نبان.
اگن هما کارانَ کنان که کنگِشَ نلۆٹان، گڑا مَنّان که شَریَت شَرّ اِنت.
ما زانێن که شَریَت روهی چیزّے، بله من نَپسانی مردمے آن که گُلامێئے پئیما گناهئے کِرّا بها بوتگان.
گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت.
هما مردمان یلهَ کنئے که چه تئیی هُکمانی راها دورَ بنت، که آیانی پرێبکاریا آسرے نێست.
آییئے پرمان مُدام منی چمّانی دێما بوتگاَنت و آییئے هُکم چه وت دور نداشتگاَنت.
منی دپ تئیی هبرا بنازێنات، که تئیی سجّهێن رهبند په اَدل اَنت.