127 منا تئیی هُکم چه تلاها دۆستتر اَنت، چه اَسلیگێن تلاها گێشتر.
چه تلاها دلکشتر، تنتنا چه اَسیلێن زرّ هم، چه شَهدا شیرکنتر، تنتنا چه بێنگئے کُدامئے هر ترَمپا وَشتر.
چه تئیی دپا در آتکگێن شَریَت په من چه هزاران تِلاه و نُگرها شرتر اِنت.
چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان که چه مزنێن گنجێا.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.