125 من تئیی هزمتکار آن، منا سرپدی بدئے که تئیی پرمانان بزانان.
او هُداوند! من تئیی هزمتکار آن، هئو، من تئیی هزمتکار آن، تئیی مۆلدئے چُکّ، تئو منا چه زمزیلان آزات کرتگ.
اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت.
هرچے من گوَشگا آن، اِشانی سرا پگر بکن که هُداوند ترا اے سجّهێن چیزّانی زانت و سرپدیا دنت.
منا اَگل و هۆش بدئے که من تئیی شَریَتئے پابند ببان و په دل و سِتک اِشیئے رَندگیریا بکنان.
بله نون که چه گناهئے نێمگا آزات بوتگێت و هُدائے گُلام اێت، سَمرے که کَٹّێت پَلگاری اِنت و آییئے آسر نمیرانێن زِند.
منا برَکّێن که تئییگ آن تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
منا زانت و سرپدی سۆج دئے که من تئیی هُکمانی سرا تئوکلَ کنان.
منا چه پرێبئے راهان دور بدار، منی سرا رهم کن و شَریَتا منا بِدئے.
من تئیی هبر وتی دلا اَمبار کرتگاَنت که تئیی هلاپا گناه مکنان.
دێما گۆن من تَرّێن و منی سرا رهم کن، وتی هزمتکارا زۆر و واک بِبَکش و وتی مۆلدئے چُکّا برَکّێن.