124 وتی هزمتکارا وتی مِهرئے هسابا بچار و وتی هُکمان منا سۆج دئے.
ترا ستا بات، او هُداوند! وتی هُکمان منا سۆج دئے.
او منی هُدا! وتی دلگۆشا گۆن ما کن و گۆش دار، چمّان شانک دئے و مئے و اے شهرئے تباهیا بچار که اے شهر چه تئیی ناما پَجّاه آرگَ بیت. چێا که ما وتی پهرێزکاریئے سئوَبا چه تئو دزبندیَ نکنێن، تئیی مزنێن رهمتئے سئوَبا دزبندیَ کنێن.
او اِسراییل! اُمێتا په هُداوندا بدار، که مِهر گۆن هُدایا اِنت و کامِلێن رَکّێنگ هماییئے دستا اِنت.
دێما گۆن من ترّێن و منی سرا رهم کن، انچُش که تئو مُدام گۆن وتی نامئے دۆست دارۆکانَ کنئے.
من ترا وتی راهانی هال دات و تئو منا پَسّئو دات. نون منا وتی هُکمان سۆج دئے.
مارا مئے گناهانی هسابا نچاریت، نه که مارا مئے بدیانی پَدمُزّا دنت.
بله من، او هُداوند، تئیی رَهمئے وهدا، تئیی درگاها دْوا کنان. او هُدا! چه وتی بازێن مِهر و وپاداریا، گۆن دلجمێن رَکّێنگے پَسّئو بدئے.
او هُدا! په وتی مِهرا بچار و منی سرا رهم کن! چه وتی بێکِساسێن رهمتان ناپرمانیانُن گار کن.
او هُداوند! منی پسّئوا بدئے که تئیی رهمت باز اَنت، وتی رهمتانی کِساس و هسابا، وتی دێما گۆن من بترّێن.
بله هما مالیاتگیر دور اۆشتاتگاَت و آسمانی چارت هم نکرت. دستی وتی سێنَگا جت و پِریات کنانا گوَشتی: ’او هُدا! ترا منی سرا بَزّگ بات که گُنهکارے آن.‘
تئیی مِهر منا سَر بات، او هُداوند، و هما نجات هم که تئو کئول کرتگ.
گوَستگێن نَسلانی گناهان مئے سرا مَلَڈّ، تئیی رهمت زوتّ مئے سرا بیایاتنت که سکّ وار و بزّگ اێن.
اِشان وتی بارگاهئے پناها چه مردمانی پندلان چێر و اَندێمَ دارئے و وتی ساهگا چه بُهتام جنۆکێن زُبانان دور.
وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار و چه تئیی دپا در آتکگێن هُکمانی رَندگیریا کنان.