113 چه دوروێن مردمان نَپرتَ کنان و تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
پرچا که آ دودل اِنت و وتی هچّ کار و هچّ کِردارئے سرا مُهر نهاۆشتاتگ.
چُش که بدێن پِگر و هئیال، بێننگی، دُزّی، هۆن و کۆش، زِنا،
تئیی هبر چۆنێن شیرکنێن تامے کننت، منی دپا چه بێنگا شیرکنتر اَنت.
تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
هُداوند انسانئے سجّهێن پگرانَ زانت، آ زانت که ناهودگ و ناکار اَنت.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.