112 من وتی دل په تئیی هُکمانی منّگا ترّێنتگ، مُدام، تان گُڈسرا.
او هُداوند! وتی هُکمانی راها منا سۆج دئے، که تان آهِرا بدارانِش.
منی دلا دێم په وتی پرمانان بتَرّێن، منی نپ و سوتّانی کَٹّگئے بدلا.
منی دلا مئیل که دێم په بدکاریا برئوت و من بدکارانی همراهیا سِلّێن کاران گۆن ببان، منا آیانی وشتامێن چیزّانی ورگا مئیل.
مدام تئیی شَریَتئے رَندگیرَ بان، اَبد تان اَبد.
وتی لانکا ببندێت و هُژّار ببێت. زِندا په شِهم و رَهداری بگوازێنێت. وتی اُمێتا په هُدائے هما رهمتان ببندێت که ایسّا مَسیه وتی زاهر بئیگئے وهدا په شما رسێنیتِش.
چێا که اے هُدا اِنت که شمئے دلانی تها کار کنگا اِنت که شمئے ارادهان و شمئے کاران په وتی نێکێن مکسدا سَرجم بکنت.
چه آیۆکێن آزاران متُرس. بچار، شئیتان چه شما لهتێنا په شمئے چکّاسگا زندانا کنت و تئو تان ده رۆچا آزار دئیگَ بئے. تان مرکئے ساهتا وپادار بئے و من ترا زِندئے تاجا دئیان.
آییئے پرمان مُدام منی چمّانی دێما بوتگاَنت و آییئے هُکم چه وت دور نداشتگاَنت.