105 تئیی هبر په منی پادان چراگے و په منی راها رُژنے.
وتی رُژن و راستیا راه دئے، تانکه منی رهشۆن ببنت و منا پاکێن کۆها و تئیی بارگاها بیارنت.
او هُداوندێن هُدا! تئو منی چِراگا رُژناگَ کنئے. هما اِنت که منی تهارۆکیان رۆشنَ کنت.
اَنچُش مارا نبیانی پکّاێن هبر هم هستاَنت، سکّ شَرّ اِنت که اشانی نێمگا دلگۆش بکنێت، چِراگێئے پئیما اَنت که تهاریا دْرپشیت، تان هما وهدا که رۆچ ببیت و بامئے اِستار شمئے دلانی تها سر بکَشّیت.
هُداوندئے رهبند راست اَنت و دلا شادانَ کننت. هُداوندئے پرمان پاک اَنت و چمّان رُژناگَ کننت.