104 چه تئیی رهبندان منا زانت و سرپدیَ رسیت، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
تئیی هُکم منا چه منی دژمنان داناترَ کننت، که مدام گۆن من گۆن اَنت.
شما که هُداوندا دۆستَ دارێت، چه بدیا نپرت کنێت، چیا که آ هُدادۆستانی زِندئے نگهپان اِنت و آیان چه بدکارانی دستا نجاتَ دنت.
شمئے مِهر باید اِنت زَگر و په دل ببیت، چه بدیا نپرت بکنێت و گۆن شَرّی و نێکیا بلچّێت.
چه کماشان زانتکارتر بوتگان که تئیی رهبندانی رَندگیریا کنان.
وتی چمّان سِلّ و بَژّناکێن چیزّانی چارَگا نئیلان، چه ناراهێن کاران بێزار آن، منا گۆن چُشێن چیزّان کار نێست.
چه تنکێن دروازگا بپُترێت. چێا که پْراهێن دروازگ و پْراهێن راه، گاری و بێگواهیئے نێمگا بارت و بازێنے هما راها زوریت.
تنتنا وتی گندل و بسترا پندلَ سازیت، گُنهکاریئے راهی گپتگ و بدیا یلهَ نکنت.
منا اَگل و هۆش بدئے که من تئیی شَریَتئے پابند ببان و په دل و سِتک اِشیئے رَندگیریا بکنان.
چه رپک و پرێبا نپرتَ کنان، تئیی شَریَتا دۆستَ داران.