6 هُداوند گۆن من اِنت، منَ نتُرسان. انسان منا چے کرتَ کنت؟
اے چیزّانی بارئوا چے بگوَشێن؟ اگن هُدا گۆن ما گۆن اِنت، کئے مئے دژمن بوتَ کنت؟
هُدائے سرا، که آییئے هبرا ستا کنان، هُدائے سرا تئوکَلَ کنان و نترسان، هاکیێن انسان منا چے کرتَ کنت؟
هما هُدائے سرا تئوکلَ کنان و نتُرسان. انسان منا چے کرتَ کنت؟
گڑا آ وهدا که ترا گوانکَ جنان دژمن پدَ کِنزنت. اِشیا زانان که هُدا گۆن من اِنت.
اگن چه مرکئے تهارترێن شێپ و دَرَگان هم بگوَزان چه هچ بیمّ و بلاها نترسان، چیا که تئو گۆن من گۆن ائے، تئیی لٹّ و اَسا منا تسلّا بَکشیت.
لشکرانی هُداوند گۆن ما گۆن اِنت، آکوبئے هُدا مئے کلات اِنت. اۆشت...
بَهتاور هما اِنت آکوبئے هُدا آییئے کُمکّ اِنت، هما که اُمێتی وتی هُداوندێن هُدائے سرا اِنت،
هُدا مئے پناهگاه و زۆر و واک اِنت، مَدَت کنۆکے که سکّیانی وهدا تئیار اِنت.
سجّهێن رۆچا، منی هبران تابَ دئینت و سجّهێن هنرِش په منی آزار دئیگا اِنت.
هما هُدا که آییئے هبرا ستا کنان، هئو، هما هُداوند که آییئے هبرا ستا کنان،
او هُدا! باید اِنت گۆن تئو وتی کرتگێن کئولان پوره بکنان، په تئو شُگرگزاریئے کُربانیگان پێشَ کنان.
کئے اِنت که په منیگی بدکارانی دێما پاد بیئیت؟ کئے اِنت که په منیگی رَدکارانی دێما بۆشتیت؟
آییئے دل مُهر اِنت، نتُرسیت، نێٹ وتی دژمنانی شِکستا گندیت.