5 هُداوند مهربان و آدل اِنت، مئے هُدا، چه مِهر و رهما سررێچ.
هُداوند وتی همُک راها آدل اِنت، وتی سجّهێن کاران وپادار.
هُداوند رهم کنۆک و مِهربان اِنت، هِژم گرگا دێرَ کنت و مِهرا سَررێچ اِنت.
او هُداوند! تئو آدل ائے و تئیی هُکم برهَکّ اَنت.
بله تئو، او هُداوند، رهم کنۆک و مِهربانێن هُداے ائے، هِژم گرگا دێرَ کنئے و مِهر و وپایا سَررێچ ائے.
هئو، مئے هُداوندئے رهمتان منی سرا بێکساس گوَرت. منا چه هما ایمان و مِهرا سَررێچی کرت که چه ایسّا مَسیهئے نێمَگا رسنت.
هما مُسیبَت که هُداوندا وتی هئیالان داشتگاَت، نون مئے سرا دئوری دات چێا که مئے هُداوندێن هُدا وتی سجّهێن کاران آدل اِنت بله اَنگت ما آییئے گَپ گۆش نداشتگ.
اَدل تئیی جندئیگ اِنت، او هُداوند! بله ما مرۆچان پَشَل و سرجَهل اێن. یَهودائے مردم، اورشَلیمئے جَهمنند و سجّهێن اِسراییل اَنچُش اِنت، هما که نزّیکّ و گوَران اَنت و هما که دور اَنت. اے، تئو سجّهێن مُلکان گلّێنتگاَنت که گۆن تئو بےوپاییاِش کرتگ.
بله اگن وتی گناهان بمَنّێن، آ که وپادار و آدل اِنت مئے گناهانَ بَکشیت و مئے سجّهێن ناپهرێزیانَ شۆدیت.
رهمت و پهِلّی گۆن مئے هُداوندێن هُدایا اِنت بِلّ تُرے ما چه آییا یاگی بوتگێن.
مارا اِنّه، او هُداوند! مارا اِنّه، تئیی ناما شان و شئوکت بِرسات، تئیی مِهر و وپاداریئے سئوَبا.
په نێکدلان مان تهارۆکیا هم رُژنَ دْرپشێنیت، آ مهربان، رَهم کنۆک و آدل اِنت.
تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.