11 پرێشانیانی تها گوَشتُن: ”هرکَس درۆگبند اِنت.“
هچبر! بِلّ که سجّهێن مردم درۆگبند ببنت، هُدا راستگۆ اِنت! هما پئیما که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا کامیاب.“
من چه وتی تُرسا گوَشت: ”چه تئیی چمّا سِستگ و دور کپتگان.“ اَنگت تئو منی پریات و زاریا اِشکنئے، وهدے من په مَدَتا ترا تئوارَ کنان.
په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نهاِنت، بنی آدم پرێبے، اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نهاَنت. اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نهاَنت.
هرکَس گۆن همساهگا درۆگَ بندیت، چاپلوسێن دپِش په پرێب هبرَ کننت.
هُداوند هر چاپلوسێن دپا پرۆشات و هر بَٹاک جنۆکێن زبانا بُرّات.