8 آییئے دل مُهر اِنت، نتُرسیت، نێٹ وتی دژمنانی شِکستا گندیت.
هُداوند گۆن من اِنت، منی مَدَت کنۆک، په سرپرازی دژمنانی نێمگا چاران.
تهنا گۆن وتی چمّانی شانک دئیگا بدکارانی سزایانَ گندئے.
هُدا په من مهربان اِنت و منی کُمکا کئیت، دژمنانی سرا وتی پێرۆزیا گندان.
او سجّهێنان که هُداوندئے ودارا اێت! پُرزۆر ببێت و دلا ڈَڈّ کنێت.
منی چمّان دژمنانی شِکست دیستگ و گۆشان بدکارانی سرشکونیئے هبر اِشکتگ.
هُداوندئے ودارا بئے، زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن. هئو! هُداوندئے ودارا بئے.
هُداوندئے ودارا بئے و هماییئے راها بۆشت، که ترا په مُلکئے میراس برگا سرپرازَ کنت، وتَ گندئے که بدکار چۆن گُڈّگَ بنت.
آیانی تئوکل په وتی زرّ و مالا اِنت و وتی مزنێن هستیئے سرا پهرَ کننت.
هُداوند گۆن من اِنت، منَ نتُرسان. انسان منا چے کرتَ کنت؟