7 آ چه بدێن هالانَ نتُرسیت، دلی جَم اِنت، تئوکلی هُداوندئے سرا اِنت.
او هُدا! منی دل مُهر اِنت. منی دل مُهر اِنت و سئوت و سازَ جنان.
هُداوند گۆن من اِنت، منَ نتُرسان. انسان منا چے کرتَ کنت؟
شمئے دل پرێشان مبیت. هُدائے سرا ایمان بیارێت و منی سرا هم ایمان بیارێت.
پهرێزکار هُداوندئے درگاها شادهی کنات و آییئے درگاها پناه بزورات. سجّهێن نێکدِل پَهر بکناتنت.
هُداوندُن شۆهاز کرت و منا پَسّئوی دات، چه منی سجّهێن تُرسان منا آزاتی کرت.
شَدرَک، میشَک و اَبِدنِگۆا بادشاهئے پسّئوا گوَشت: ”او بادشاه نِبوکَدنِزَر! مارا اے بارئوا هچّ پسّئو دئیگئے زَلورَت نهاِنت.
او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت، هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...
او براتان! دلا ڈَڈّ کنێت چێا که منا هُدائے سرا سِتک اِنت و دلجم آن، پرێشتگا هرچے منا گوَشتگ، اَلّما هما ڈئولا بیت.
وهدے شما جنْگ و آشۆپئے کوکّارا اِشکنێت، متُرسێت و پرێشان مبێت. چێا که ائولا باید اِنت اے ڈئولا ببیت، بله هلاسیئے وهد هما دمانا په سرَ نرسیت.“
اگن په دِلێری سکّیان بسگّێت، وتی ساها رَکّێنێت.
بله پولُسا گوَشت: ”چیا شما گْرێوێت و منی دلا پرۆشێت؟ من بند بئیگا بِلّ، اورشَلیما، په هُداوندێن ایسّائے نامئیگی وتی زِندئے نَدر کنگا هم تئیار آن.“
منا په وتی ساه و زِندا پرواه نێست، منی یکّێن واهگ اِش اِنت که وتی دئور و باریگا په سر برسێنان و هُداوندێن ایسّائے داتگێن کارا سَرجم بکنان، بزان هُدائے مِهر و رهمتئے مِستاگا برسێنان.
آیانی تئوکل په وتی زرّ و مالا اِنت و وتی مزنێن هستیئے سرا پهرَ کننت.