2 چیا که هئو، بدکار کمانا کَشّنت و تیرِش زِها داتگ، که مان تهارۆکیا نێکدلان بجننت.
بدکار وتی زَهما چه نیاما درَ کننت و کمانا کَشّنت، تان نزۆر و هاجتمندان چێر بترّێننت و نێکدلان تێگانی دپا بدئینت.
چیا که تئو آیانَ تاچێنئے، وهدے که وتی کمانا دێم په آیانَ ترّێنئے.
اے پَندَل جۆڑێنت که ایسّایا په یکّ رِپک و هنرے بگراێننت و بکۆشارێننت.
اَرواه که منی باتِنا بێوارَ بیت، تئو ائے که منی راهئے رهشۆن ائے. هما راها که منَ رئوان په من دامے چێرِش گێتکگ.
او هُداوند! په نێکدلان نێکی کن په همایان که دلِش راست و تچک اَنت.
نور په پهرێزکاران کِشگَ بیت و شادهی په نێکدلان.
دادرسی پدا په اِنساپَ بیت، سجّهێن نێکدل اِنساپئے رَندگیریا کننت.
پهرێزکار هُداوندئے درگاها شادهی کنات و آییئے درگاها پناه بزورات. سجّهێن نێکدِل پَهر بکناتنت.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت. او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.
بدکار گۆن کِبر نِزۆرێنان شکارَ کنت، بِلّ که وتی پندلانی داما گرپتار ببیت.
اگن انسان پشۆمان مبیت، وتی زَهما تێزَ کنت و وتی کمانا کشّیت و تئیارَ کنت.
منی اِسپر هُدا اِنت که نێکدلانَ رَکّێنیت.