20 چه هُداوندئے نێمگا منی بُهتام جنۆکانی مُزّ همے بات، هما که منی هلاپا بدێن هبرَ کننت.
آسِنکارێن سِکندَرا گۆن من بازێن بَدیے کرتگ. هُداوند آییئے کرتگێن کارانی سزایا آییا دنت.
هُدا، آیانی گناهان همایانی جندئے سرا پرَ ترّێنیت و آیان، آیانی جندئے بدێن کارانی تها گار و گُمسارَ کنت. هئو، مئے هُداوند آیان گار و تباهَ کنت.
بله هما که منی دژمن اَنت و منی بادشاهیا نلۆٹنت، آیان منی کِرّا بیارێت و منی دێما بکُشێت.‘“
ایسّایا گوَشت: ”نه، اے کارا مکنێت، چێا که هرکَس گۆن منی ناما مۆجزه و اَجِکّاییے کنت، آ وت پدا منا بد گوَشتَ نکنت و
بله وهدے پَریسیان اے هبر اِشکت، گوَشتِش: ”اے، گۆن جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا جِنّانَ کَشّیت.“
بله انسانئے چُکّ آتکگ، وارت و نۆشیت، گوَشنت: ’لاپی و شرابیے، مالیاتگیر و گُنهکارانی سَنگت اِنت.‘ بله هِکمت و زانت چه کار و کِردا زاهرَ بیت.“
اے هُداوندئے پئیگام اِنت په منی هُداوندا: ”منی راستێن نێمگا بنند تان هما وهدا که تئیی دژمنان تئیی پادانی چێرئے پَدَگ و چارچۆبهے بکنان.“
چیا که دژمن منی هلاپا هبرا اَنت، آ که منی کُشگئے رندا اَنت هۆریگا پندلَ سازنت.
چُکّا بچُکّێت چۆ مبیت که زهر بگیپت و شما راهئے نێما گار و بێگواه ببێت، چیا که آ اَناگت بْرانزَ گیپت. بَهتاور هما اَنت که آییئے مئیار و باهۆٹَ بنت.