34 کِشت و کِشاری زمینان سۆرگَ کنت، اۆدئے جَهمنندانی بدکاریئے سئوَبا.
نون اے گُڈّی پنچێن بادشاه، سِدّیمئے دَرَگا، بزان وادزِرئے دَرَگا یکجاه بوتنت.
لوتا چمّ چست کرتنت، دیستی که اُردُنئے سجّهێن دشت، تان سۆهرا سێراپ اِنت، هُداوندئے باگئے ڈئولا، مِسرئے سرڈگارئے ڈئولا. اے چه آ وهدا پێسر اَت که هُداوندا سُدوم و گُمورَهئے شهر گار و بێگواه کرتنت.
سُدومئے مردم بَدکار و هُداوندئے دێما باز گُنهکار اَتنت.
وهدے زمینا کارَ کنئے، زمین په تئو برَ نئیاریت و تئو، جهانا دَرپَدَر و بےآرامَ بئے.“
او هُدا! آ وهدا که وتی کئومئے رهشۆن اتئے، آ وهدا که گیابانا ملّان اتئے، اۆشت...،