14 چه تهارترێن تهاریان دری کرتنت و آیانی زمزیلی پرۆشتنت.
او هُداوند! من تئیی هزمتکار آن، هئو، من تئیی هزمتکار آن، تئیی مۆلدئے چُکّ، تئو منا چه زمزیلان آزات کرتگ.
بله شما هُدائے گچێن کرتگێن بادشاهێن روهانیێن پێشوا و پاکێن کئوم اێت، هُدائے جندئے کئوم اێت و آییا شمارا چه تهاریا دێم په وتی پرشئوکتێن رُژناییا گْوانک جتگ تان آییئے مزنێن کاران جار بجنێت.
تهارترێن تهاریان نِشتگاَتنت، آسنێن زمزیلانی بندیگ و اَزاب اَتنت
هما وهدا یکّے آتک و هالی داتنت: ”بچارێت، آ که شما بندیگ کرتگاَتنت، پرستشگاها مردمان درس و سَبکّ دئیگا اَنت.“
بله شپا یکّ وهدے، هُداوندئے پرێشتگێا بَندیجاهئے دروازگ پَچ کرتنت و آ چه جێلا در آورتنت و گوَشتی:
گڑا، اے جنێن، که اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ اِنت و هژده سال اِنت که شئیتانا وتی بندیگ کرتگ، چێا شَبَّتئے رۆچا چه وتی اَزابان آزات و آسودگ کنگ مبیت؟“
تانکه بندیگانی نالگان بِشکُنت و همایان آزات بکنت که مرکئے سزا دئیگ بوتگاَنت،
هُدا بێکَسان په لۆگ و جاهَ کنت و بندیگان، آزات و آباد، بله سرکش، هُشکێن زمینێا نندۆکَ بنت.
زُلم دیستگێنانی دادرسیا کنت و شدیگان وراکَ دنت. هُداوند بندیگان آزاتَ کنت،