34 منی پگر و هئیال آییا پسُند باتنت که من آییئے بارگاها شادمانیَ کنان.
مُدام شادمانی کنێت که شما هُداوندئیگ اێت. من پدا گوَشان، شادمانی کنێت.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
منی روه گَلا بال اِنت، که هُدا منی رَکّێنۆک اِنت.
تئیی گوَرا گَل و شادمانیَ کنان. او بُرزێن اَرشئے هُدا! تئیی ناما نازێنان.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
تئیی کرتگێن سجّهێن کارانی بارئوا پِگرَ کنان و تئیی کِردانی هئیالا بان.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت. او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.
تئیی پرمانانی رَندگیریا کنان که منا سکّ دۆست اَنت.
بێگاهێا، اِساک ڈگارئے سرا گَردگا اَت و هئیالانی تها اَت. چمّی چست کرتنت و دیستی که لهتێن اُشتر پێداک اِنت.
گڑا منی اَرواه هُداوندئے بارگاها شادهیَ کنت و په وتی رکّگا لزّتَ بارت.
آییئے پاکێن نامئے سرا پَهر بکنێت، هُداوندئے شۆهاز کنۆکانی دل شادمان بات.
من کَسانێن تومار چه پرێشتگئے دستا زرت و وارت. دپا بێنگئے ڈئولا شیرکن اَت بله اَنچۆ که من وارت، منی لاپ تَهل بوت.