9 شێرئے پئیما وتی کمینا ودارَ کنت، ودارَ کنت و نِزۆر و ناتوانان وتی پنجگا کاریت، پنجگا کاریت و داما دئورَ دنت.
آ شێرێئے پئیما اَنت که په شکارا شُدیگ اِنت، ورناێن شێرێئے پئیما که کمینا نِشتگ،
بچار که چِه پئیما په منی کۆشا کمینِش کرتگ. او هُداوند! زۆراکێن مرد منی هِلاپا یکجاه بوتگاَنت، منا هچ گناه و مئیارے هم نێست.
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
بله کَسے که په مُزّ کارَ کنت، پَسانی واهند نهاِنت. وهدے گندیت که گُرک دێم په پَسان پێداک اِنت، آیان یلهَ کنت و تچیت. گڑا گُرک پَسانی سرا هَمله و اُرُشَ کنت و آیان شِنگ و شانگَ کنت.
گُروناکان په من دام چێر گێتکگ، دامی چمّگ. منی راها تَلکِش چێر کرتگ. اۆشت...
هُداوندَ گوَشیت: ”چه نِزۆرێن مردمانی لگتمالی و هاجتمندانی نالگانی سئوَبا نون جاهَ جنان. من اِشان هما پئیما اێمنیَ بَکشان که اِشانی اَرمان اِنت.“
بله تئو آیانی اے هبرئے مَنّگا تئیار مبئے، چێا که چه آیان چِلّ مردما گێش، راها پولُسئے سرا اُرُش کنگ و آییئے کُشگا تئیار اِنت. آیان سئوگند وارتگ که تان پولُسا مکُشنت، نه آپَ ورنت و نه ورگ. آ تئیار نِشتگاَنت و وداریگ اَنت که تئو آیانی واهگا بمَنّئے.“
بدکار وتی زَهما چه نیاما درَ کننت و کمانا کَشّنت، تان نزۆر و هاجتمندان چێر بترّێننت و نێکدلان تێگانی دپا بدئینت.
چێا که هاجتمندئے راستێن نێمگا اۆشتیت تانکه آییا چه دادرسانی هُکما برَکّێنیت.