9 هرچے که شما چه من در برتگ و شمارا رَسِتگ، هرچے که شما چه من اِشکتگ و دیستگ، هما وڑ بکنێت. اے ڈئولا اێمنی بَکشۆکێن هُدا شمئے همراهَ بیت.
هُدائے هبرا، اَنچُش سَهل و هُشکا گۆش مدارێت و وتا رَد مدئیێت، آییئے سرا کار بکنێت.
براتان! په هَمدِلی منی وڑا زند بگوازێنێت و اَنچۆ که مئے رندگیریا کنێت، هما مردمانی راها هم برئوێت که مئے راها رئوَنت،
او منی براتان! پمێشکا وتی سجّهێن جُهدا بکنێت که اے گْوانک جنَگ و گچێن بئیگئے تها مُهر بۆشتێت، چێا که اگن چُش بکنێت، هچبر ٹَگلَ نئوَرێت.
نون که شما اے هبرا زانێت، بَهتاور اێت اگن اَنچُش بکنێت.
نون گڑا هما اێمنی که چه هُدایا رسیت و چه سجّهێن زانت و سرپدیا بالاتر اِنت، هما اێمنی ایسّا مَسیهئے برکَتا شمئے دل و هئیالانی پاسپانَ بیت.
سُهل و اێمنیئے هُدا، همے زوتّان شئیتانا شمئے پادانی چێرا هورتَ کنت. مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے رهمت شمئے همراه بات.
وهدے شما منی هبرانی سرا کارَ نکنێت، گڑا چێا منا ’هُداوند، هُداوندَ‘ گوَشێت؟
آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“
هما که منا ’هُداوند، هُداوندَ‘ گوَشنت، په آ سجّهێنان آسمانی بادشاهیئے دروازگ پَچَ نبیت، تهنا هما شتَ کنت که منی آسمانی پتئے واهگ و رزائے سرا کارَ کنت.
شمئے بارئوا ما هُداوندئے برکتا دلجم اێن که شما هما چیزّان کنگا اێت و دێمترا هم کنێت که ما شمارا آیانی هُکما دئیێن.
شما مئیگ و هُداوندئے رندگیر جۆڑ بوتێت چێا که گرانێن سکّی و سۆریانی تها شما مئے هبر په گَلے زُرت، گۆن اَنچێن شادمانیے که چه پاکێن روها رسیت.
هُدائے جند، اێمنیئے هُدا شمارا سَرجمیا پاک و پَلگار بکنات. تان مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے واترّ بئیگا شمئے اَرواه و ساه و بدن سَرجمیا بےائیب بماناتنت.
سُهل و اێمنیئے هُدا شما سجّهێنانی همراه بات. اَنچُش بات. آمین.
ماتا گۆن کارندهان گوَشت: ”هرچے که شمارا گوَشیت، هما کارا بکنێت.“
ایسّایا درّاێنت: ”منی مات و برات هما اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و آیانی سرا کارَ کننت.“
او براتان! شما هُداێن پت و ایسّا مَسیهئے هما کلیسایانی پئیما کرت که یَهودیَها اَنت. چێا که شمارا شمئے جِندئے مردمان هما پئیما آزار دات که یَهودیان آ کلیسا آزار داتنت،
نون پاد آ و شهرا برئو. همۆدا گوَشنت ترا چِه کار کنگی اِنت.“
هُداوند گۆن تئو گۆن بات. شمارا رهمت سر بات.
اگن شما منی هُکمانی سرا کار بکنێت، منی دۆست اێت.
آ وهدی هرچے چه آییا بلۆٹێن مارا رسیت، چێا که آییئے هُکم و پرمانانَ زورێن و په هماییئے وَشنۆدیا کارَ کنێن.
نِشتگێن جنێنچُکّێئے لاپ پُرَّ بیت و مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما اِمانوییل پِرَ بندنت، که اِشیئے مانا ”هُدا گۆن ما“ اِنت.