6 په هچّ چیزّا پرێشان مبێت، بَسّ هر هالَت و جاوَرا، گۆن دْوا و دَزبندی و شُگرگزاریا وتی اَرزا په هُدایا سَر کنێت.
وتی سجّهێن گَم و پرێشانیان هماییئے سرا یله کنێت، پرچا که آییا شمئے هئیال گوَر اِنت.
وتی پرێشانیان په هُدایا بِلّ، که آ تئیی دارۆک اِنت، آ هچبر پهرێزکاران کپگا نئیلیت.
آیانی پئیما مبێت، چێا که شمئے آسمانی پت چه لۆٹگا پێسر وتَ زانت که شمارا چے گَرَز اِنت.
او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت، هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...
ایسّایا په مریدان مِسالے آورت تان آیان سَرکِچ بدنت و پێش بداریت که هروهد دْوا بکننت و هچبر دلپرۆش و نااُمێت مبنت.
ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن؟‘ نه په وتی جسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘
هُداوندا! منی لُنٹان پَچ کن، تانکه منی دپ ترا ستا بکنت.
بێگاه و سَباه و نێمرۆچا زنگَ جنان و پریاتَ کنان و آ منی تئوارا اِشکنت.
بله هُداوندێن ایسّایا پَسّئو دات: ”مَرتا، او مَرتا! تئو بازێن کار و بارانی سرا وتا نگران و دِلتَپَرکهَ کنئے،
نون بارێن هُدا گۆن وتی گچێن کرتگێنان، که شپ و رۆچ گۆن آییا په وتی هَکّا پریاتَ کننت، هَکَّ نکنت؟ په آیانی هَکرَسیا دێرَ کنت؟
آ وهدان که شما اۆدا برگَ بێت، دلا پرێشان مبێت که ’چے بگوَشێن‘ یا ’چۆن پَسّئو بدئیێن،‘ چێا که هرچے اۆدا شمارا گوَشگیَ بیت، هما وهدا شمارا رسیت.
پمێشکا په وَرد و وراکئے شۆهازا وتا دلسیاه مکنێت.
دنیا زوتّ هلاس بئیگی اِنت، پمێشکا گۆن شِهم و رَهداریا وتا گران و سنگین بدارێت تان دْوا کرت بکنێت.
آ تُهم که شِزّ و ڈَنگرانی تها رِتکنت، هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ داریت، بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپه، آییا رَدَ دئینت و نئیلنت هُدائے هبر سبز بترّیت و بَر و بَروَرد بدنت.
شَدرَک، میشَک و اَبِدنِگۆا بادشاهئے پسّئوا گوَشت: ”او بادشاه نِبوکَدنِزَر! مارا اے بارئوا هچّ پسّئو دئیگئے زَلورَت نهاِنت.
نون وهدے دانیال سهیگ بوت که چُشێن پَرمانے دَسهَتّ کنگ بوتگ، وتی لۆگئے هما بُرزی کۆٹیا شت که دریگی دێم په اورشَلیما پَچَ بوتنت و اَنچۆ که مُدام کرتگاَتی، رۆچے سئے رندا کۆنڈانَ کپت، دْواییَ کرت و وتی هُدائے شُگریَ گپت.
په بانداتیگێن رۆچا پرێشان و پِگریگ مبێت، چێا که باندات، وتی پِگرا وتَ کنت. مرۆچیگێن جنجال، په مرۆچیگا بَسّ اَنت.
گڑا چه هر چیزّا پێسر منی دَزبندی اِش اِنت که په سجّهێن مردمان اَرز و پِریات، دْوا، میانجیگری و شگرگُزاری بکنێت،
جنۆزامے که هَکّ و دل هاجتمند و بێکَس اِنت، وتی اُمێتا گۆن هُدایا بندیت و شپ و رۆچ دْوا کنت و چه هُدایا کُمکَّ لۆٹیت.