26 چێا که آ، په شما سجّهێنانی دیدارا هدۆناک اِنت. پرێشان اِنت که شما آییئے نادراهیئے هالا سهیگ بوتگێت.
هُدا شاهد اِنت که من شما سَجّهێنان اَنچۆ دۆستَ داران که ایسّا مَسیه شمارا دۆستَ داریت و منا په شما سکّ زهیرَ کنت.
اگن کَسے شادهیَ کنت گۆن آییا شادهی بکنێت و اگن کَسے گرێت گۆن آییا بگرێوێت.
پمێشکا، هُداوندئے راها مُهر بۆشتێت. منی دُردانَگێن براتان! من په شمئے دیدارا هدۆناک آن. منی دُردانَگان! شما منی شادمانی و تاج اێت.
منا سۆزناکێن اندۆه و مُدامێن دردے دلا اِنت.
زِبْدیئے دوێن چُکّ و پِتْرُسی وتی همراه کرتنت. اَناگت یکّ مزنێن اندۆه و بێتاهیریے آییئے جسم و جانا نِشت.
او سرێنپرُشتگێن زهمتکَشّان! دێم په من بیاێت، من وت شمارا آرام و آسودگیَ بَکشان.
سُبکّی و بےاِزّتیان منی دل پرۆشتگ و در منتگان، رهمئے ودارا اتان و دستا نکپت، گَموارێئے شۆهازا اتان و نرَسِت.
اے شمئے شادمانی اِنت، تُرے شما انّون په دمانُکێا گرانێن وهد و چَکّاسان بکپێت.
من هر وهدا که شمارا یاتَ کنان، وتی هُدائے شُگرا گِران.
سکّیئے وهدا یکدومیئے کُمکّا بۆشتێت. اے ڈئولا شما مَسیهئے کانونئے پرمانبرداریا کنێت.
چێا که شمارا گِندگَ لۆٹان، تان په شما روهانیێن ٹێکیے برسێنان که شمارا مُهر و مُهکم بکنت،
بله پولُسا گوَشت: ”چیا شما گْرێوێت و منی دلا پرۆشێت؟ من بند بئیگا بِلّ، اورشَلیما، په هُداوندێن ایسّائے نامئیگی وتی زِندئے نَدر کنگا هم تئیار آن.“
بله منَ گوَشان زلوری اِنت که من اِپاپْرۆدیتوسا پدا شمئے کِرّا دێم بدئیان که آ، منی برات و همکار و همکۆپگێن جُهدکار و شمئے کاسِد اِنت که شما په منی زلورتانی پوره کنگا دێم داتگ.
اے راست اِنت که نادراه اَت، مَرکیگ اَت، بله هُدایا آییئے سرا رهم کرت. تهنا آییئے سرا نه، منی سرا هم رهمی کرت که منا گَمئے چَکّا گَمے مرسیت.