پرچا که نِبیسگ بوتگ: ”هُداوندَ گوَشیت: ’اَنچُش که من زِندگ آن، اے هبر هم راست اِنت، همُک مردم منی دێما کۆنڈانَ کپیت و هر زبان هُدایا ستا کنت و ساڑاییت.‘“
چه آییئے وَسیلها، شمارا هُدائے سرا باور هست، هما هُدائے سرا که مَسیهی چه مُردگان زِندگ کرت و شان و شئوکتی دات. پمێشکا، شما هُدائے سرا باوَرَ کنێت و چه هماییا اُمێتوار اێت.
آییئے پت و ماتا چه یَهودیان تُرست، پمێشکا اے ڈئولا پَسّئوِش دات. یَهودیان چه پێسرا شئور کرتگاَت که هرکَس باوَر بکنت و بگوَشیت که ایسّا، مَسیه اِنت، آییا چه کَنیسَها درَ کنێن.
تانکه سجّهێن مردم هما ڈئولا که پتا اِزَّتَ دئینت، چُکّا هم اِزَّت بدئینت. کَسے که چُکّا اِزّتَ ندنت، پتا هم اِزّتَ ندنت، چێا که چُکّئے دێم دئیۆک پت اِنت.
چێا که بازێن رَد دئیۆکے دنیایا پُترتگ و تالان اِنت و اے هبرا نمَنّنت که ایسّا مَسیه انسانی جسم و جانێا اێر آتکگ. اے پئیمێن مردم رَد دئیۆک و مَسیهئے دژمن اَنت.
چه اے هبران و رَند، ایسّایا دێم په آسمانا چارت و گوَشت: ”او پت! آ وهد و ساهت آتکگ. وتی چُکّئے شان و شئوکتا زاهر کن که چُکّ تئیی شان و شئوکتا زاهر بکنت.
ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”آ کَس که منا دۆستَ داریت، هما هبرانی سرا کارَ کنت که من گوَشتگاَنت. منی پت آییا دۆستَ داریت و من و پتَ کاێن و آییئے کِرّا لۆگ و جاگهَ کنێن.