10 که هرکَس ایسّائے ناما کۆنڈان بکپیت، آسمانا هم، زمینئے سرا هم و زمینئے چێرا هم،
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”آسمان و زمینئے سجّهێن زۆر و واک منی دستا دئیگ بوتگ.
گڑا بیست و چارێن کماش تَهتئے سرا نِشتگێنئے دێما کپنت و هماییا نازێننت که اَبد تان اَبد زِندگ اِنت، وتی تاجان تَهتئے دێما اێرَ کننت و گوَشنت:
چه ڈَنگر و کُنٹگان تاجے جۆڑێنت و آییئے سرا اێر کرت، لَٹّے راستێن دستا دات و په کَلاگ و ریشکند، آییئے دێما کۆنڈان کپتنت و گوَشتِش: ”سلام و درۆت، او یَهودیانی بادشاه!“
دریایا وتی لاپئے مُردگ در کرتنت و مرک و مُردگانی جهانا هم وتی تۆکئے مُردگ در کرتنت و هر یکّے وتی کرتگێن کارانی هسابا دادرسی کنگ بوت.
بله هُدائے پَسّئو په آییا چے اَت؟ ”من په وت هپت هزار مردم اِشتگ که بَهَلئے دێما کۆنڈان نکپتگاَنت.“
اَنچُش که یونُس تان سئے رۆچ و سئے شپا ٹوهێن ماهیگئے لاپا اَت، همے پئیما انسانئے چُکّ تان سئے رۆچ و سئے شپا زمینئے لاپا بیت.
مُلکئے نائِبئے اَرّابَها سواری کرت. مردمان جار جت که ایسُّپئے دێما کۆنڈان بکپێت. پِرئونا ایسُّپ سجّهێن مِسرئے مستر کرت.
بیاێت، سرا جَهلَ کنێن و سُجدهَ کنێن، وتی اَڈّ کنۆکێن هُداوندئے بارگاها کۆنڈانَ کپێن،
بله هچکَس نێستاَت، نه آسمانا، نه زمینئے سرا و نه زمینئے چێرا، که اے تومارا پَچ کرت بکنت و اِشیئے تها بچاریت.