گۆن اے دنیایا همرنگ و همدرۆشم مبێت، چه وتی پِگر و پَهمئے نۆک کنگئے راها بدل ببێت، تان شما بزانێت و گیشّێنت بکنێت که هُدائے واهگ چے اِنت، کجام چیزّ شَرّ، کامل و هُدایا پَسُند اِنت.
او دُردانگان! هر روهێئے سرا باور مکنێت، روهان آزمائِش کنێت و بچَکّاسێت که بارێن چه هُدائے نێمگا اَنت یا نه؟ چێا که بازێن درۆگێن نبیے دنیائے چارێن کُنڈان پُترتگ.
اے گپّا هم دلجم آن که هُدایا هما شرّێن کار که شمئے دل و درونا بُنگێج کرتگ، تان هما وهدا برجاهیَ داریت که سَرجم ببیت، تان هما رۆچا که ایسّا مَسیهَ کئیت.
من تئیی کارانَ زانان، تئیی زهمتکَشّی و سبر و اۆپارا. منَ زانان که تئو بدێن مردمان سگّتَ نکنئے، همایان که وتا کاسِد گوَشتگ بله نبوتگاَنت، تئو آ مردم چکّاستگاَنت و دیستگ که درۆگبند اَنت.
او براتان! چه شما دَزبندیَ کنان، آ مردمان شَرّ بچارێت و وتا چه آیان دور بدارێت که مردمانی نیاما پلێنڈیَ کننت و شمئے گپتگێن تالیمانی هلاپا گناهئے سئوَبسازَ بنت.