50 واد شَرّ اِنت، بله اگن آییئے تام گار ببیت، شما چۆن آییا پدا وادۆکَ کنێت. شما هم وتا وادۆک و تامدار بکنێت و گۆن یکدگرا په سُهل و اێمنی زِند بگوازێنێت.“
تان هما هَدّا که شمئے دستا بیت، گۆن هرکَسا په سُهل و آرامی زِند بگوازێنێت.
شما جهانئے واد اێت، بله اگن وادئے تام برئوت، گڑا چۆن پدا وادۆک بوتَ کنت؟ اَبێد چه دور رێچگ و مردمانی پادمالیا نون دگه هچّ کارا نئیئیت.
تُرے هرچے ببیت، وتی زِندا اَنچُش بگوازێنێت که مَسیهئے وشّێن مِستاگا بکرزێت. گڑا اگن من شمئے چارگا بیایان یا چه شما دور ببان، بَسّ سهیگ ببان که شما یَکدل و یکجان اێت و مُهر اۆشتاتگێت و په وتی باوَرا، بزان په وشّێن مِستاگا په همدلی جُهد کنگا اێت و
آیانی کارئے سئوَبا آیان باز اِزّت بدئیێت و دۆست بدارێت. گۆن یکدومیا په اێمنی زِند بگوازێنێت.
نێٹ، شما سجّهێن یکدل و همدرد ببێت، گۆن یکدومیا مِهر بکنێت، نَرمدل و بێکِبر ببێت.
چێا که انسانئے زَهر و هِژم، آ پهرێزکاریا په بَر و سَمرَ نئیلیت که هُدا لۆٹیت.
وتا چه ورناییئے هئوا و هئوَسان دور بدار و هما مردم که گۆن ساپێن دلے هُداوندئے ناما گِرنت، آیانی همراهیا پهرێزکاری و ایمان و مِهر و اێمنیا شۆهاز بکن.
بله پاکێن روهئے بَر و سَمر اِش اَنت: مِهر، شادِه، اێمنی، سَبر و اۆپار، مِهربانی، شَرّی، وَپاداری،
چه بدیا پِر ترّ و نێکی کن، سُهل و اێمنیئے شۆهازا ببئے و همِشیئے رندا بکپ.
بله آیان پَسّئو ندات و بێتئوار بوتنت چێا که راها، وتمانوت اے هبرا اَتنت که ”بارێن، مئے نیاما سجّهێنانی مستر و کماش کئے اِنت.“
چۆن وشّ و دلکَشّ اِنت که هُدائے مردم په تپاکی هۆر بنندنت.
چێا که هرکَس چه آسا وادۆک کنگَ بیت.