34 بله آیان پَسّئو ندات و بێتئوار بوتنت چێا که راها، وتمانوت اے هبرا اَتنت که ”بارێن، مئے نیاما سجّهێنانی مستر و کماش کئے اِنت.“
چیزّے په کِلیسایا نبشتگُن، بله دیوتْریپیس که مستریئے لۆٹۆک اِنت، مئے اِهتیارا نمَنّیت.
واد شَرّ اِنت، بله اگن آییئے تام گار ببیت، شما چۆن آییا پدا وادۆکَ کنێت. شما هم وتا وادۆک و تامدار بکنێت و گۆن یکدگرا په سُهل و اێمنی زِند بگوازێنێت.“
اے رمگئے سرا واجهی مکنێت که شمئے دستا دئیگ بوتگ، په اِشیا شَرّێن مِسالے ببێت.
گۆن براتی مِهرے، یکدگرا دۆست بدارێت، په شرپ و اِزّت کنگا چه یکدومیا دێماتر ببێت.
گڑا آ وتمانوت هبر کنگا لگّتنت: ”واجه پمێشکا چُشَ گوَشیت که ما نان گۆن وت نئیاورتگ.“