32 بله مرید آییئے اے هبرا سرپد نبوتنت و چه آییا جُست کنگِش هم تُرست.
آییئے مرید چه اے هبران یکّێا هم سرپد نبوتنت. ایسّائے اے هبرانی مانا چه آیانی زانتا چێر اَت و آیان سَرکِچ نئوارت که ایسّا چے گوَشگا اِنت.
بله مرید آییئے اے هبرا سرپد نبوتنت، چێا که په آیان رَمز و رازے اَت. چه ایسّایا جُست کنگِش هم تُرست.
بله آ ایسّائے اے هبران سرپد نبوتنت.
ایسّایا زانت که اے بارئوا آ چه من جُست کنگَ لۆٹنت. گڑا گوَشتی: ”شما منی همے هبرئے بارئوا گۆن یکدومیا جُست و پُرسا اێت که من شمارا گوَشت کمّێن وهدێا رَند شما منا نگندێت، بله پدا کَمُّکے رَندترا منا گندێت؟
ائولا اے چیزّانی مانا په مُریدان پکّا نهاَت، بله رَندا که ایسّائے شان و شئوکت زاهر بوت، مُرید یاتا کپتنت که اے چیزّ آییئے بارئوا نبیسگ بوتگاَنت و مردمان هم گۆن آییا هما پئیما کرتگ.
آ، اے هبرئے سرا بَه مَنت و وتمانوت جێڑگا اَتنت که چه مُردگان جاه جنَگ و زندگ بئیگئے مانا چے اِنت؟
همے وهدا ایسّائے مُرید پدا آتکنت. وهدے دیستِش که ایسّا گۆن جنێنێا هبرا اِنت، هئیران بوتنت. بله کَسّا جُست نکرت که چه اِشیا چے لۆٹئے یا پرچا گۆن اِشیا هبرا ائے.
رَندا، آیانی زانت و زانگی رُژناگ کرت تانکه پاکێن کتابانی مانا و مکسدا سرپد ببنت.
رَندا، ایسّا وتی یازدهێن مریدانی دێما، هما وهدا آتک و زاهر بوت که وراک ورگا اَتنت. ایسّایا، په آیانی کَمباوری و سِنگدلیا، آ مئیاریگ کرتنت چێا که آ مردمانی هبرِش باور نکرتگاَت که ایسّااِش چه جاه جنَگا رند دیستگاَت.
بله ایسّایا چَکّ تَرّێنت، مریدانی نێمگا چارت و پِتْرُسی هَکَّل دات و گوَشتی: ”او شئیتان! چه منی دێما دور بئے. تئیی هئیال هُدایی هئیالے نهاِنت، انسانی هئیالے.“
ایسّایا گوَشت: ”شما همینکدر ناسرپد اێت؟ هچّ وراکئے ورگ مردما سِلّ و ناپاکَ نکنت،