6 آییا گوَشت: ”او دورو و دوپۆستێن مردمان! اِشئیا نبیا چه هُدائے نێمگا شمئے بارئوا شَرّ نبشتگ: اے مردم دپا منا سَتا دئینت، بله دلِش چه من باز دور اِنت.
اے مردمَ گوَشنت که ما هُدایا زانێن، بله آیانی کار پێشَ دارنت که آییا نزاننت. چُشێن مردم بَژّناک اَنت، ناپرمان اَنت و هچّ شرّێن کارئے کابِل نهاَنت.
زاهرا هُداتُرسَ بنت بله هما زۆر و واکا نمنّنت که آیان په راستی هُداتُرسَ کنت. ترا گۆن چُشێن مردمان هچّ کار مبیت.
شمارا جاهَ کاران و زانان که هُدائے مِهر شمئے دلا نێستاِنت.
اگن آیانی دێما من آ کار مکرتێننت که دگه کَسّا نکرتگاَنت، بێمئیار اَتنت. بله نون وَه آیان اے کار دیستگاَنت و اَنگت چه من هم نَپرتَ کننت و چه منی پتا هم.
آ وتمانوت ناتِپاک بوت و چه اۆدا شتنت، بله آیانی رئوگا پێسر، پولُسا وتی گُڈّی هبر کرت: ”پاکێن روها چه اِشئیا نبیئے زبانا گۆن شمئے پت و پیرێنان چۆن وشّ و راست گوَشتگ: