56 ایسّا هر شهر و کلّگێا که شت، مردمان وتی نادْراه چارراهانی سرا آورتنت و دَزبندیاِشَ کرت اجازت بدنت که بیمّار آییئے کباهئے لَمبا دست بجننت. هرکَسا که دست پِرَ کرت، وشّ و دْراهَ بوت.
همۆدا یکّ جنێنے هستاَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگاَت. آ چه پُشتی نێمگا آتک و ایسّائے کباهئے لَمبی دست جت.
مردمان ایسّائے دست پِر کنگئے کۆشِستَ کرت، چێا که چه آییا یکّ اَنچێن واک و توانے در آیگا اَت که سجّهێنی دْراهَ کرتنت.
آییا بازێن مردمے وشّ و دْراه کرتگاَت، پمێشکا نادْراهێن مردم په آییئے دست پِر کنگا، تێلانک دئیان، دێما کِنزان اَتنت.
تَنْتَنا مردمان وتی نادْراه، تَهت و نِپادانی سرا واپێنت و رهسرانَ آورتنت، تان پِتْرُس چه راها که گوَزیت، تُرے آییئے ساهگ هم په لهتێنا بکپیت.
چه آییا اَبێد دگه رَکّێنۆکے نێست، چێا که آسمانئے چێرا، ایسّائے ناما اَبێد، مردمان دگه نامے دئیگ نبوتگ که گۆن آییا ما رَکّت بکنێن.“
اگن مرۆچی اے سئوَبا چه ما جُست و پُرس بئیگا اِنت که ما په لَنگ و مُنڈێن مردێا نێکی کرتگ و جُستَ کنێت که آ چۆن دْراه بوتگ،
بله ایسّایا گوَشت: ”بَسّ اِنت! دست بدارێت!“ آییئے گۆشا دستی پِر مُشت و دْراهی کرت.
هما جنێن، ایسّائے پُشتی نێمگا آتک و آییئے کباهئے لَمبی دست جت و هما دمانا هۆن بند بوت.
دَزبندیاِشَ کرت: ”بِلّ ما تئیی کباهئے لَمبا دست بجنێن و بَسّ.“ آیان که دستَ جت، سجّهێن وشّ و دْراهَ بوتنت.
مردم په دْرِکّ و مئیدان هر نێمگا شتنت، وتی نادْراه و ناجۆڑِش تَهتانی سرا کرتنت و هر جاه که آیان اِشکت ایسّا اۆدا اِنت، همۆدا برتنت.