18 وهدے ایسّا بۆجیگا سوار بئیگا اَت، آ مردا که جِنّا یله داتگاَت، دَزبندی کرت: ”منا وتی همراه کن.“
گڑا مردمان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت.
گۆن کوکّار و چیهالێا گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا هُدائے سئوگند اِنت، منا اَزاب مدئے.“
اے سجّهێن شَرّی که هُداوندا گۆن من کرتگاَنت، اِشانی بدلا چۆن بدئیان؟
سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت.
ایسّائے گوَرا که آتکنت دیستِش، هما مرد که پێسرا جِنّان گنۆک کرتگاَت، همِدا نِشتگ، پُچّ و پۆشاکی گوَرا و په هۆش و سار اِنت. نون تُرسِش دلا نِشت.
آ که وت چَمدیستێن شاهد اَتنت، کِسّهاِش کرت که جِنّی گنۆک چۆنکا هۆش و سار بوتگ و هوکّ چِه پئیما گوَرما بُکِّتگاَنت.