10 آ شت و همایانا هالی دات که ایسّائے همراه بوتگاَتنت و نون گرێوان و مۆتک آران اَتنت.
نون مَریَم مَگدَلینی مُریدانی کِرّا شت و هالی داتنت: ”من هُداوند دیست.“ پدا هما گپّی جتنت که ایسّایا گۆن آییا جتگاتنت.
شمئے دل چه گَما پُرّ بوت، چێا که من اے هبر شمارا گوَشتنت.
ایسّایا جُست کرت: ”شما وتی راها، چۆنێن سَرهالانی بارئوا گپّ و تْران کنگا اێت.“ آ گۆن گَمناکێن چِهرگے اۆشتاتنت.
همے دمانا کرۆسا دومی بانگ دات. نون پِتْرُس، ایسّائے هما هبرئے یاتا کپت که گوَشتگاَتی: ”چه کرۆسئے دومی بانگا پێسر، سئے رَندا منی پَجّاه آرگا اِنکارَ کنئے.“ نون دلرنج بوت و سکّ گرێتی.
ایسّایا پَسّئو دات: ”سالۆنک که نِشتگ، سور و آرۆسئے مهمان سوگیَ بنت و پُرسَ دارنت؟ بله اَنچێن وهدے کئیت که سالۆنک چه آیان جتا کنگَ بیت، هما وهدا رۆچگَ دارنت.
آ وهدا، انسانئے چُکّئے نشانی آسمانا پَدّرَ بیت و دنیائے سجّهێن کئومَ گندنت که انسانئے چُکّ، گۆن مزنێن واک و توان و شان و شئوکتے جمبرانی سرا کئیت و پَدّرَ بیت، نون گرێونت و مۆتکَ کارنت.
اَنچُش که وَرنایا اے هبر اِشکت، باز گَمیگ و پرێشان بوت و شت، چێا که آ سێر و هَزگارێن مردے اَت.