13 گڑا، ایسّایا چه مریدان دو کَس دێم دات و گوَشتی: ”شهرا برئوێت، اۆدا مردے گندێت که آپی کونزگے گۆن اِنتی، آییئے پُشتا رئوان بێت.
اگن شما منی هُکمانی سرا کار بکنێت، منی دۆست اێت.
چێا که من هم وتی مسترانی هُکمئے چێرا آن و منی دستئے چێرا هم سپاهیگ هست. اگن کَسێا هُکم بکنان: ’برئو،‘ آ رئوت و اگن کَسێا بگوَشان: ’بیا،‘ آ کئیت. اگن وتی هِزمتکارا بگوَشان: ’اے کارا بکن،‘ آ کنت.“
ماتا گۆن کارندهان گوَشت: ”هرچے که شمارا گوَشیت، هما کارا بکنێت.“
بێهُمیرێن نگنئے ائییدئے ائولی رۆچا که گوَرانڈئے کُربانیگ کنگئے رۆچ اَت، مریدان چه ایسّایا جُست کرت: ”چے لۆٹئے، سَرگوَزئے ائییدئے شامئے تئیاریا کجا بکنێن که تئو بوَرئےای؟“
هما لۆگا که آ رئوت، شما هم برئوێت و لۆگئے واهندا بگوَشێت: ’استاد جُستَ کنت: مهمانهانه کجا اِنت که من گۆن وتی مریدان سَرگوَزئے شاما همۆدا بوَران؟‘