23 نون شَرّ هۆش و سار کنێت، چێا که اے سجّهێن جاورانی بئیگا پێسر من شمارا هال داتگ.
پمێشکا، او دُردانگان! نون که شما اے سجّهێن چیزّان چه پێسرا زانێت، پهرێز کنێت تان رَدکار و ناشَرێن مردم شمارا وتی گُمراهیئے نێمگا مبرنت و شما وتی مُهر و مُهکمێن زِندا مباهێنێت.
من همے هبر چه اے کارئے بئیگا پێسر کرت که وهدے چُشَ بیت، ایمان بیارێت.
ایسّایا گوَشت: ”هُژّار بێت، کَسے شمارا گُمراه مکنت. چێا که بازێنے په منی ناما کئیت و گوَشیت: ’من هما آن‘ و ’وهد آتکگ و نزّیکّ اِنت،‘ بله شما آیانی هبرا گۆن مکپێت.
ایسّایا هبر بُنگێج کرت و گوَشتنت: ”هُژّار بێت، کَسے شمارا گُمراه مکنت.
هُژّار بێت، چُش مبیت که شمئے دل په نِشه و ملاران برئوت و زِندئے پِگر و اندۆه شمئے دلا گرانبار بکنت و آ رۆچ اَناگت شمئے گُٹّا لۆپ ببیت.
تئیار و هُژّار بێت! چێا که نزانێت آ وهد و دمان کدێنَ کئیت.
هُژّار بێت! شمارا هَکدیوانانی دێما پێشَ کننت، کَنیسَهانی تها جننت و په منیگی، هاکم و بادشاهانی دێما اۆشتارێننت. گڑا شمارا شَرّێن مۆهے رسیت که په من گواهی بدئیێت.
چه درۆگێن پئیگمبران هُژّار ببێت. آ، مێشئے پۆستا گوَرا کننت و شمئے کِرّا کاینت بله چه بُن و بێها دِرّۆکێن گُرک اَنت.
من چه اے جاورانی بئیگا پێسر شمارا هال داتگ.
چێا که درۆگێن مَسیه و درۆگێن نبی جاهَ جننت و نشانی و اَجِکّایی پێشَ دارنت. وتی سجّهێن زۆرا جننت که گچێن کرتگێنان هم گُمراه بکننت.
آ رۆچان، چه اے سکّی و سۆریان و رَند، رۆچ تهارَ بیت، ماهَ ندْرپشیت و ماهکانیَ نبیت،