34 وهدے ایسّایا دیست آییا داناێن پَسّئوے دات، گوَشتی: ”تئو چه هُدائے بادشاهیا دور نهائے.“ چه اِد و رَند، هچکَسا دل نکرت چه ایسّایا چیزّے جُست بکنت.
چه اِد و رند، هچکَسا دل نکرت چه آییا دگه جُستے بگیپت.
هچکَسا آییئے هبرانی پَسّئو دات نکرت و چه آ رۆچا و رند، کَسێا هم چه آییا جُست کنگئے دل و جُریت نێستاَت.
چێا که وهدے من زانت که شَریَتا داشتَ نکنان، من شَریَتئے چَمّان مُرتان که په هُدایا زندگ ببان.
یکّ وهدے من چه شَریَتا ڈنّ زِندَ گوازێنت، بله اَنچُش که شَریَتئے هُکم آتک، گناه زِندگ بوت و من مُرتان.
نه که نِزۆر و نئوَهکێن کَلَم و کاشا پرۆشیت و نه مِرمِرانکێن چِراگا کُشیت، تان هما وهدا که اِنساپ و دادرسیا سۆبێن و کامیاب بکنت.
وهدے ایسّایا آیانی دِلئے اے هبر زانت، چه اۆدا در کپت. بازێنے آییئے پدا رئوان بوت و آیانی نیاما هرکَس که نادْراه اَت، سجّهێنی دْراه کرتنت.