51 ایسّایا جُست کرت: ”چے لۆٹئے؟ من په تئو چے بکنان؟“ گوَشتی: ”او استاد! منَ لۆٹان که دوبر بگندان.“
آییا پَسّئو دات: ”چے لۆٹێت؟“
بلۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت. شۆهاز بکنێت، درَ گێجێت. دروازگا بٹُکّێت، پَچَ بیت.
په هچّ چیزّا پرێشان مبێت، بَسّ هر هالَت و جاوَرا، گۆن دْوا و دَزبندی و شُگرگزاریا وتی اَرزا په هُدایا سَر کنێت.
آیانی پئیما مبێت، چێا که شمئے آسمانی پت چه لۆٹگا پێسر وتَ زانت که شمارا چے گَرَز اِنت.
بازارانی تَرّ و گَردئے وهدا لۆٹنت که مردم آیان وشّاتک و دْرَهبات بگوَشنت و ’رَبّی‘ تئوار بکننت.
ایسّایا گوَشت: ”او مَریَم!“ مَریَما چَکّ تَرّێنت و اَرَمایی زبانا گوَشتی: ”رَبّونی!“ (بزان: او منی استاد!)
بله مئیلێت مردم شمارا ’استاد‘ بگوَشنت، چێا که شمارا تهنا یکّ استادے هست و سجّهێن یکدومیئے برات اێت.
بارتیماووسا وتی کباه کِرّے دئور دات، کُپّی کرت و ایسّائے گوَرا آتک.
لشکرئے مسترا وَرنائے دست گپت و یکّ کِرّے برت و جُست کرت: ”ترا گۆن من چۆنێن هبرے هست؟“