24 ”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“
آیان کوکّار کرت و گوَشت: ”او هُدائے چُکّ! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ چه گیشّێنتگێن وهدا پێسر، په مئے اَزاب دئیگا آتکگئے؟“
ترا باور اِنت که هُدا یکّے. شَرّ اِنت. دێه و جِنّانی باور هم همِش اِنت و چه تُرسا لَرزنت.
”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“
بله شما آ ’پاک و نێکێن‘ نمَنِّت و آییئے جاها په یکّ هۆنیگێا آزاتی لۆٹت.
په پیلادِلپیائے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که پاک و راست اِنت، هماییئیگ که داوودئے کلیتی دستا اِنت. آ چیزّا که آ پَچ بکنت، کَسّی بند کرتَ نکنت و آ چیزّا که آ بند بکنت، کَسّی پَچ کرتَ نکنت. آ چُشَ گوَشیت:
چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
وهدے آییا ایسّا دیست، کوکّارے کرتی، آییئے پادان کپت و گۆن بُرزتئواری گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا په هُدا سئوگند، منا اَزاب مدئے.“
گۆن کوکّار و چیهالێا گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا هُدائے سئوگند اِنت، منا اَزاب مدئے.“
چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی دۆستدارا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
مارا باور اِنت و زانێن که تئو هما پاکێن ائے که هُدایا در چتگ.“
پرێشتگا پَسّئو دات: ”هُدائے پاکێن روه تئیی سرا اێرَ کئیت و بُرزێن اَرشئے هُدائے زۆر و کدرت تئیی سرا ساهێلَ بیت. پمێشکا آ، پاک و هُدائے چُکّ زانگَ بیت.
گپّ اِش اِنت که اے مرد، پولُس، مزنێن پلێنڈ و پِتنهسازے و سَرجمێن دنیائے یَهودیانَ شۆرێنیت. ناسِری نامێن یکّ ناراهێن ٹۆلیێئے سرۆکے.
په راستی، همے شهرا هیرودیس، پُنتیوس پیلاتوس، آ دگه درکئومێن مردم و بنی اِسراییلئے سجّهێن کئوم و کَبیله همدست بوتنت و تئیی پاکێن هِزمتکار ایسّائے هلاپا پاد آتکنت، هما ایسّا که تئو گۆن رۆگن پِر مُشگا په بادشاهیا گچێن کرتگاَت.
جُستی کرت: ”چه کجام سَرهالان؟“ گوَشتِش: ”هما که ایسّا ناسِریئے سرا آتکنت. آ، پئیگمبرے اَت که آییئے کار و هبران، هُدائے بارگاه و مردمانی گوَرا، بازێن زۆر و کدرتے مان اَت.
اۆدا، ناسِرَهئے شهرا جَهمنند بوت تان اے پئیما نبیانی هبر راست و پَدّر ببیت که آ ناسِری گوَشگَ بیت.
گِراسینائے سرڈگارئے مردمان، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت، چێا که آیان بازَ تُرست. پمێشکا ایسّا بۆجیگا سوار بوت و شت.
ما مِسرا ترا نگوَشت: ’مارا یله کن و بِلّ که مِسریانی گُلامیا کنێن؟‘ چه اے گیابانا مِرَگا په ما مِسریانی گُلامی شَرتر اَت.“
په تئیی کئوم و تئیی پاکێن شهرا هپتاد هپتگ گیشّێنگ بوتگ که سَرکشّی بکُٹّیت، گناه هلاس ببنت، کُربانیگ کنگ و گناهانی تاوان پُرّ کنگ ببیت، اَبدی اَدل بَرجم ببیت، شُبێن و پئیگمبری مُهر جنَگ ببنت و چه سجّهێنان پاکترێن جاگه رۆگن پِر مُشگ ببیت.
همے وهدا، کَنیسَهئے تها یکّ مردێا که آییا جِنّے پِر اَت، کوکّار کنانا گوَشت:
ایسّایا جِنّ هکّل دات و گوَشتی: ”وتی دپا بدار و اے مردا یله دئے.“
وهدے بارتیماووس سَهیگ بوت، ایسّا ناسِری اِنت که چه همے راها گوَزگا اِنت، گْوانکی جت و گوَشتی: ”ایسّا، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“
پِتْرُسی دیست که آسئے دێما نِشتگ و وتا گرم کنگا اِنت. آییئے نێمگا رُگورُگو چارت و گوَشتی: ”تئو هم ایسّا ناسِریئے همراه بوتگئے!“
وَرنایا گوَشت: ”متُرسێت، شما ایسّا ناسِریئے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ. آ زندگ بوتگ، جاهی جتگ و اِدا نهاِنت. بچارێت، اے هما جاگه اِنت که اِدا آییئے جۆن اێر اَت.
بله ”آ پاکێنا“ شمارا ”رۆگن پِر مُشتگ“ و شما سجّهێن چیزّانَ زانێت.