9 بَهتاور اَنت هما که سُهل و اێمنیَ کارنت، چێا که آ هُدائے چُکّ نامێنگَ بنت.
تان هما هَدّا که شمئے دستا بیت، گۆن هرکَسا په سُهل و آرامی زِند بگوازێنێت.
بله پاکێن روهئے بَر و سَمر اِش اَنت: مِهر، شادِه، اێمنی، سَبر و اۆپار، مِهربانی، شَرّی، وَپاداری،
من گۆن چُشێن مردمان زند گوازێنگا دَم بُرتگ که چه سُهل و اێمنیا نپرتَ کننت.
آ سجّهێن مردم هُدائے چُکّ اَنت که هُدائے روه آیانی رَهشۆن اِنت.
بله شما گۆن وتی دژمنان هم مهربان ببێت، گۆن آیان نێکی بکنێت، وامِش بدئیێت و پدا ملۆٹێت. اے ڈئولا، شمارا چه هُدائے نێمگا، مزنێن مُزّے رَسیت و شما مَزَنشانێن هُدائے چُکَّ بێت، چێا که آ، گۆن ناشگر و بدکارێن مردمان هم مهربان اِنت.
چه شما کئے په زِندا هُدۆناک اِنت و وشّێن رۆچانی گِندگئے لۆٹۆک؟
پمێشکا شما باید تمان و بےائیب ببێت، اَنچُش که شمئے آسمانی پت وتی جاها تمان و بےائیب اِنت.
اے دگه رۆچا اَناگت، آییا دو اِسراییلی وتمانوتا مِڑ و جنْگا دیست. موسّا په آیانی گیشّێنگ و تِپاک کنگا دێما کِنزت و گوَشتی: ’او مردان! شما وتبرات اێت، چێا یکدگرا تاوانبارَ کنێت؟!‘
تان وتی آسمانی پتئے چُکّ ببێت، چێا که آ وتی رۆچا په نێک و بدانَ دْرپشێنیت و وتی هئورا په پهرێزکار و رَدکارانَ گوارێنیت.
من گۆن یودیا و سِنتیکی دوێنان دَزبندیَ کنان که هُداوندئے راها همدل و تِپاک ببنت.
آ هچبر پدا نمرنت و پرێشتگانی ڈئولا اَنت، هُدائے چُکّ اَنت، چێا که نمیرانێن زِندئے چُکّ اَنت.
روهئے جِند گۆن مئے اَرواها گواهیَ دنت که ما هُدائے چُکّ اێن.
چێا که سجّهێن هستی، په بێسَبری همے وَدارا اِنت که هُدائے چُکّ کدێن زاهر کنگَ بنت.