4 بَهتاور اَنت هما که گَمیگ و پُرسیگ اَنت، چێا که آیان تسلّا و دِلبڈّیَ رَسیت.
هُدا چه آیانی چمّان هر اَرسێا پَهکَ کنت. مرک نون پَشتَ نکپیت و نه پُرس و نه زاری و نه دردَ بیت، چێا که پێسریگێن چیزّ گوَستگاَنت.“
بَهتاور اێت شما که انّون شدیگ اێت، چێا که سێرَ بێت. بَهتاور اێت شما که انّون گرێوان اێت، چێا که کَندانَ بێت.
بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.
بله اِبراهێما پَسّئو دات: ’او منی بَچّ! هئیالا بکپ که تئو وتی زِندا شَرّێن چیزّانی واجه بوتگئے و ایلازَرا وتی رۆچ په بَزّگی گوازێنتگاَنت. بله آ نون اِدا آسودگ اِنت و تئو اَزابان تَلوَسگا ائے.
بَژن و اَپسۆز په شما که انّون سێر اێت، چێا که شدیگَ بێت. بَژن و اَپسۆز په شما که انّون کَندان اێت، چێا که گَمناک و گرێوانَ بێت.
نون ایسّایا گۆن آ جنێنا گوَشت: ”تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنت، په وشّی و سلامتی برئو.“
ایسّائے پُشتا، آییئے پادانی نزّیکّا گرێوان اۆشتات، گۆن وتی اَرسان ایسّائے پادی ترّ کرت و گۆن وتی مود و مَلگۆران هُشک کرتنت و پادی چُکّت و اَتر پِر مُشتنت.