14 بله یَهیایا جُهد کرت آییا په اے کارا مئیلیت و گوَشتی: ”باید من چه تئیی دستا پاکشۆدی بگران، تئو چۆن منی گوَرا کائے؟“
هُدایا وتی چکّئے روه پمێشکا مئے دلان جاگه داتگ که ما هُدائے چُکّ اێن. روه کوکّارا اِنت: ”اَبّا! او منی پت!“
بله پاکێن کتابَ گوَشیت که هر اِنسان گناهئے بندیگ اِنت. بسّ ایسّا مَسیهئے سرا باوَر کنگئے سئوَبا واده هما مردمان دئیگَ بیت که مَسیهئے سرا ایمانَ کارنت.
هُدایا آ پێش کرت تان چه باورئے راها گۆن وتی هۆنا هما کُربانیگ ببیت که گناهانَ بَکشیت. اے کاری په وتی اَدلئے پێش دارگا کرت، پرچا که گۆن وتی هُدایی اۆپارا چه پێسریگێن گناهان سر گوَستگاَت.
پرچا که سجّهێنان گناه کرتگ و چه هُدائے شان و شئوکتا دور اَنت،
ما سجّهێنان چه آییئے پُرمِهرێن رهمتئے سئوگاتا مُدام برکت گپتگ.
من کئے آن که منی هُداوندئے مات منی گِندگا بیئیت؟
گڑا ایسّا چه جَلیلئے دَمگا در آتک و یَهیائے دستا پاکشۆدی گِرَگا اُردُنئے کئورا شت.
ایسّایا گوَشت: ”انّون بِلّ که اَنچُش ببیت، اے پئیما هُدائے رَزایا سَرجمَ کنێن.“ گڑا آییا مَنِّت و ایسّایی پاکشۆدی دات.
او براتان! لۆٹان شما بزانێت باز رَندا وتی دلا شئورُن کرتگ شمئے کِرّا بیایان بله هر رَندا یکّ نه یکّ مُشکلێا منا داشتگ. منی واهگ اَت شمئے نیاما بَر و سَمرے بکَٹّان، هما پئیما که چه آ دگه دَرکئومان کَٹّتگ.