29 من شمارا گوَشان، نون دگه برے انگورئے دَهل و سَمَرا ننۆشان، هما رۆچا پدا نۆشانی که وتی پتئے بادشاهیا، گۆن شما هۆرَ بان.“
چێا که تَهتئے نیاما اۆشتاتگێن گوَرانڈ، اِشانی شپانکَ بیت و اِشان زِنداپئے چَمّگانی راها پێشَ داریت و هُدا چه اِشانی چمّان هر اَرسا پَهکَ کنت.“
شمارا راستێنَ گوَشان، نون دگه برے انگورئے دَهل و سَمَرا ننۆشان تان هما رۆچا که هُدائے بادشاهیا پدا بنۆشانی.“
نۆکێن سئوتے منی دپا داتی، مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر. بازێنے گندیت و منّیت و هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
بله په سجّهێن مردمان نه، په هما شاهدان که آییا وت چه پێشا گچێن کرتگاَتنت، بزان په ما که ایسّائے جاه جنَگا رَند، گۆن آییا هۆر وارت و نۆشت.
نون من تئیی گوَرا کایان. جهانئے یله دئیگا پێسر، اے چیزّانَ گوَشان تانکه اِشانی دل چه منی شادمانیا سررێچ ببیت.
آ وهدا نێک و پهرێزکارێن مردم، وتی پتئے بادشاهیا رۆچئے پئیما دْرپشنت. هرکَسا گۆش پِر، بِشکنت.“
اے یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێن مردم، تَهتئے دێما و چارێن سَهدار و کماشانی دێما نۆکێن سئوتے جنگا اَتنت. اَبێد چه هما یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێنان که چه زمینا مۆکگ بوتگاَتنت، دگه کَسّا اے سئوت در برتَ نکرت.
بله انّون مارا پمێشکا جشن و شادهی کنگی اِنت که تئیی اے برات مُرتگاَت و نون زندگ بوتگ، گار و بێگواه اَت و نون ودی بوتگ و آتکگ.‘“
او منی کسانُکێن رُمب و ٹۆلی! متُرسێت چێا که شمئے آسمانی پتئے رَزا و واهگ همِش اِنت که بادشاهیا شمارا بدنت.
من اے هبر گۆن شما پمێشکا کرتنت که منی شادمانی شمئے دل و درونا بنندیت و شمئے شادمانی کامِل و سَرجم ببیت.
آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“
چێا که هر جاه دو یا سئے کَس منی نامئے سرا هۆر ببیت، من گۆن آیان گۆنَ بان.“
شمارا راستێنَ گوَشان، اِدا لهتێن مردم اۆشتاتگ که تان آیانی دێما انسانئے چُکّئے بادشاهی زاهر مبیت، مَرکئے تاما نچَشنت.“
شراب که مردمئے دلا شات بکنت و رۆگن که آیانی دێما رُژنا بکنت و نان که انسانئے دلا زۆرمند بکنت.
تئو منی دل چه شادانیا سررێچ کرتگ، چه آیانی هما وهدئے شادانیا گێشتر که دان و گَلّه و تازگێن شرابِش باز ببنت.
شما هم نون همے ڈئولا گمیگ اێت، بله من شمارا پدا گندان و آ وهدی شما گَلَ بێت و شمئے وشّیا هچکَس پَچ گپتَ نکنت.
گڑا بادشاه گۆن آیان که راستێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او بَهتاوران که شمارا چه منی پتا برکت رَستگ! بیاێت، اے بادشاهیا وتی میراس کنێت، که چه دنیائے بُنگێجا په شما تئیار کنگ بوتگ.
اے منی اَهد و کَرارئے هۆن اِنت، که په بازێنێئے گناهانی بَکشگا رێچگَ بیت.
هُدائے سِپَت و سَنایا رَند، دێم په زئیتونئے کۆها راه گپتنت.