23 آییا پَسّئو تَرّێنت: ”آ که انّون گۆن من همکاسگ بوت، هما منا دْرۆهیت.“
اے هبران که منَ کنان شمئے سجّهێنانی بارئوا نهاَنت. آ مردم که من گچێن کرتگاَنت، آیانَ زانان. بله پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم بئیگی اِنت که گوَشیت: هما کَس که گۆن من یَکجاه ورَگی وارتگ، هما منی هلاپا پاد آتکگ.
تنتنا منی نزّیکێن دۆست که چه آییا دلجم اتان، هما که گۆن من همکاسگ اَت، آییا هم منا درۆهتگ.
بله، هما که منا درۆهیت، آییئے دست گۆن منی دستا یکّێن پَرزۆنَگا اِنت.
مرید باز پرێشان و دِلتپرکه بوتنت و باریگ باریگا چه آییا جُست کنگا لگّتنت: ”او هُداوند! من وه نهآن، نه؟“