20 هماییا که پنچ تالانت رَستگاَت، دگه پنچ گێشێن تالانتی آورت و گوَشتی: ’او واجه! تئو منا پنچ تالانت داتگاَت، اے پنچێن گێشێن اَنت که من کَٹِّتگاَنت.‘
منا په وتی ساه و زِندا پرواه نێست، منی یکّێن واهگ اِش اِنت که وتی دئور و باریگا په سر برسێنان و هُداوندێن ایسّائے داتگێن کارا سَرجم بکنان، بزان هُدائے مِهر و رهمتئے مِستاگا برسێنان.
نون بوتَ کنت کَسے بگوَشیت: ”تئیی کِرّا باور هست و منی کِرّا کار و کِرد. تئو وتی باوَرا بے کار و کِردا منا پێش بدار و من چه وتی کار و کِردا، ترا وتی باوَرا پێشَ داران.“
وهدے هساب گِرگا لگّت، یکّ مردے آییئے دێما آورتِش که لکّانی لکّ وامدار اَت،
گڑا، ده هِزمتکاری وتی کِرّا لۆٹت و هر یکّێا یکّ اَشرپیے دات و گوَشتنتی: ’تانکه من وتی سپرا جنان و پدا کایان، شما گۆن اے زَرّان سئوداگری بکنێت.‘